Ժամանակակից Պոեզիա (Ավագ Եփրեմյան)

Ավագ Եփրեմյանի «Վարք սեւագրություն» գրքից

ՀՍԿՈՂ ԿԱՄՔ

Արձակվեցի իմ մանկությունից,
Փաթաթվեցի իմ տարիներով -
Աստծունը՝ աստծուն,
Եւ իմը’ ինձ.
Ես պիտի ապրեմ իմ բառերով։ -
Նրանց մեջ փառքն իմ արվարձանի
Ու կամքը պիտի հսկող հնչի,
Նրանց խորհուրդը թող վերծանի
Ջղաձիգ սերը դարավերջի։
Ես սկիզբն եմ սիրում — կատարյալ բառ.
Եւ մոգաբարո ժպիտը սեւ…
Այս խորունկ երկրի գաղտնիքը վառ
Իմ արշավանքը դարձնում է սեր։
Սեր, որին միայն սպասես պիտի,
Իբրեւ շունչ-ոգի մեծ լռության,
Իբրեւ տառապանք՝ նրա որդի,
Եւ՝ կավե տքնանք լինելության։ -
Մինչեւ սպասման կրակն անշեջ
Չվառի մարդու աչքերը մար,
Իմ արվարձանում, իմ դարի մեջ
Ես սկիզբ կլինեմ — կատարյալ բառ։

ԿՌԻՆՉ

Աշուն է։ Տխուր է աշնանը։
Անուններ։ Ավանդներ։ Սերեր։
Գուցե թե փոխես Նշանդ,
Որ սովորույթն է բերել։

Աշուն է։ Հույզերի հեղեղ։
Խոր աշուն, ագռավներ, քաղաք։
Արժե՞ այս ֆոնին սրտակեղեք,
Քնքուշ մեր սերերը խաղանք։ -

Միշտ խորքերում են, աչքից հեռու. -
Պոեզիա, խազեր, նկար։ -
Քաղաքը մեզ ոչինչ չի տալու,
Քաղաքը, որ երբեք չկար։

Բայց դռները կան։ Կա ժամը։
Եւ պիտի գնանք բացելու…
Երկնքում փոխված Նշանն է
Որպես օտար հյուր այցելում։

ՏՈՆ — ՄԱՌԱԽՈՒՂ
Դեպի մառախուղ — դեպի ոչինչ…
Ու պատկերների դռները՝ փակ,
Եւ առավոտվա մշուշի տակ
Փոքրիկ տղայի աչքերը ջինջ…
«Սա տոն է, որը քեզ հետ է միշտ»:

Սա հարություն է՝ մեղքով լեցուն,
Սա գոյությունն է փոքրիկ նավի,
Գինին թափվում է դառը գավից,
Որ դառնա միակ տարածություն -
Առօրյա, անհուն։ — Եւ փրկություն։

Անձրևն այս — անվերջ թափվող նվագ,
Քաղաքն — ապակե փշրվող լիճ,
Փոքրիկ տղայի աչքերը ջինջ
Ահա շնչում են անձրևի տակ…
Եւ պատկերների դռները՝ փակ։

Սա տոն է, ահա զանգերը քո -
Հեռավոր — մոտիկ,
Մոտիկ — անհուն, -
Հագած հրաշքներ
(Ու անանուն)
Եւ գուշակողի սպիտակ քող -
Տո՛ւր ինձ թռչունը իմ մեջ երգող։

ԸՆԴ ՄԵՋ

Քաղաքը (վեհերոտ) բանաստեղծության
մահն է կամ մահը (վեհերոտ)՝ քաղաքի
բանաստեղծությունն աստղժխոր

Աստված ինձ այստեղ մոռացել է
կամ ես այստեղ արդեն մեռել եմ -
ընդ մեջ Մնացյալ Լռության.

աչքս փակում եմ ու տեսնում, որ կույր է
բաց աչքը եւ ամենն, ինչ բացվել է
շնչավորների աղաղակներով.

Երկիր,
վերջին իմ մարգարիտ,
քո խեցին եմ դառնալու.

անունդ այստեղ չեմ հնչի այլեւս -
ջնջում եմ «խորհող եղեգնը»՝
փոխարենը գրելով «խոսող ցավ»

Մնացյալ Լռությունը
պատռում է ունկերս
աստղերի ոռնոցով։

***

Մարդուն սկսում է թվալ, թե աչքերը կալնող խավարն անտանելի-ծանր է, որովհետեւ հասել է աստեղային չափերի… Ուրեմն’ պիտի փոխի չափումը: Եւ որովհետեւ բոլոր չափումներն իր մեջ են, եւ որովհետեւ խավարն ու աստղերը համատեղելի են միմիայն հիշողության ոլորտում, մարդը դարձյալ դառնալու է հիշողություն. ինքն իր եւ իր նմանների միակ հիշողությունը:
Անձը’ բացառյալ: