Կյանքը - դա պար է։ Մենք պարում ենք, մեզ հետ պարում են, մենք և կանգ ենք առնում, և պտտվում ենք և թռչկոտում ու վեր ենք բարձրանում այս պարի ընթացքում։
Այստեղ չկան դաշտային ծաղիկներ։
Սա պարահրապարակ է։
Կարևոր չէ ունենք մենք պարընկեր, ով պարում է մեզ հետ։
Բոլոր մնացած պարողները մեզ հետ ներգրավված են այս պարի մեջ։
Մենք բոլորս միասին այս պարահրապարակում կապակցված են երաժշտությամբ ու մենք հարկադրված ենք շարժվել դրա ռիթմին համահունչ։
Ոչ, դա միշտ չէ, որ նայվում է էլեգանտ։
Մենք բախվում ենք միմյանց, սայթաքում են ոտքերը, ուրիշներինը և մեր սեփականը։
Երբեմն մենք ընկնում ենք։
Ինչ զավեշտալի է մեր այս պարը, որքան շատ ենք մենք ջանում, այնքան ապաշնորհ ենք դառնում։
Մեր շնորհը թողնելու մեջ է։
Երբ մենք հանձնվում ենք երաժշությանը, այն կարողանում է ազատ շարժվել մեր միջով։
Մեր մարմինն ու միտքը դառնում են ազատ, սահուն ու առանց ջանքերի:
Դա իսկական ցնծություն է՝ մաքուր, պարզ ու ընդունելի իր ձևի մեջ։
Մենք, իրոք, օրհնված ենք, որովհետև լսում ենք աստվածային համույթներին, անգամ այն դեպքում, երբ մեզնից ինչ-որ մեկը, ով չի լսում այդ երաժշտությունը, մտածում է, որ մենք՝ պարողներս, խելագառ ենք…
Նկարի հեղինակ՝ Միքայել Կեննա
Комментариев нет:
Отправить комментарий