Իսկ հետո ինձ խորհուրդ տվեցին այցելել մի հրաշալի ակադեմիկոսի՝զգուշացնելով, որ նա ոչ ոքի չի ընդունում, բայց ինձ ինչ-որ տեղից գիտի ևպատրաստ է զրուցելու։ Ես հավաքեցի մեզի անալիզի շարադրանքի լիակատար ժողովածուն և գնացի Էնտուզիաստների խճուղու ծայրին գտնվող ինչ-որ տեղ։
Առանձնատուն, լռություն, անցնում են գեղեցիկ, ծուռոտանի կանայք՝պլաստմասսայե խալաթներով։ Գորգեր, հսկայական աշխատասենյակ, պատերին՝պատվոգրեր Նապոլեոնից, Պյոտր Առաջինից, Նավուխոդոնոսորից։ Եվ ոսկեգույնակնոցով նստած է ակադեմիկոսը։
-Քանի՞ տարեկան եք, -ասում է։
-Շուտով, -ասում եմ,- չորս հարյուր կլինեմ։
-Նշանակում է՝ մենք հասակակիցներ ենք։ Ես մի տարի փոքր եմ Ձեզնից։
Հենց տեսավ անալիզների թղթապանակը, թափահարեց ձեռքը.
-Խնդրում եմ, հավաքեք, դա ինձ արդեն դուր է եկել։ - Փաթեթին չնայեց էլ։
-Ի՞նչ խնդիր ունեք։
-Առաջին հերթին,-ասում եմ,- առավոտյան ծնկներս ցավում են։
-Իմն էլ՝ հակառակը՝ երեկոյան․ Իսկ ուրի՞շ։
-Շնչարգելություն։
-Դե դա նորմալ է։
-Սկսել եմ շուտ հոգնել։
-Ճիշտ է, ես էլ։ Դե, մեր տարիքում այդպես էլ պետք է լինի։
Եվ ես հանգստացա։ Եթե բժշկագիտության ակադեմիկոսն էլ է իրեն այնպեսզգում, ինչպես ես, ուրեմն էլ ի՞նչ ասես։ Վերջում ասացի, որ հրաժարվելեմծխելուց։ Նա ոսկեգույն ակնոցի մեջից նայեց ինձ։
-Սիրելի՛ս, ինչի՞ համար։ Մեր տարիքում ոչինչ պետք չէ փոխել, և ոչնչից պետք չէհրաժարվել․ կապրենք-կվերջացնենք՝ ինչպես կանք:
Ես համբուրեցի նրա պատվոգրերը։ Հանճա՜ր է։ Բա որ սկսեր իմ մեզի անալիզները կարդալ…
Թարգմանությունը՝ Բելլա Մարտիրոսյանի
Աղբյուրը
Եվ ես հանգստացա։ Եթե բժշկագիտության ակադեմիկոսն էլ է իրեն այնպեսզգում, ինչպես ես, ուրեմն էլ ի՞նչ ասես։ Վերջում ասացի, որ հրաժարվելեմծխելուց։ Նա ոսկեգույն ակնոցի մեջից նայեց ինձ։
-Սիրելի՛ս, ինչի՞ համար։ Մեր տարիքում ոչինչ պետք չէ փոխել, և ոչնչից պետք չէհրաժարվել․ կապրենք-կվերջացնենք՝ ինչպես կանք:
Ես համբուրեցի նրա պատվոգրերը։ Հանճա՜ր է։ Բա որ սկսեր իմ մեզի անալիզները կարդալ…
Թարգմանությունը՝ Բելլա Մարտիրոսյանի
Աղբյուրը
Комментариев нет:
Отправить комментарий